شعر زیبایی از مثنوی و مولوی

روستايي گاو در آخور ببست

شير گاوش خورد، بر جايش نشست

روستايي شد در آخور، سوي گاو

گاو را مي‌جست شب، آن کنجکاو

دست مي‌ماليد بر اعضاي شير

پشت و پهلو، گاه بالا، گاه زير!

شير گفت ار روشني افزون شدي

زهره‌اش بدريدي و دل خون شدي!

اين چنين گستاخ زان مي‌خاردم

کو در اين شب، گاو مي‌پنداردم

مثنوی مولوی